ارزیابی و مقایسه عناصر سلنیم و جیوه در بافت خوراکی و کبد ماهی شوریده و کفشک تیز دندان در آبهای خوزستان

در این تحقیق غلظت جیوه و سلنیم بین دو عنصر در ماهیچه و کبد دو گونه از ماهیان تجاری خلیج فارس(pesttodes erumei ؛ otolithes ruber)بررسی گردید. جیوه با دستگاهleco ama  (استاندارد astm d ) و سلنیم با دستگاه perkin elmer 3030 اندازه گیری شد. تحلیل آماری بوسیله نرم افزارspss وmini-tab وexcel انجام شد. ریسک بهداشتی جیوه در نمونه¬ها ابتدا بدون لحاظ اثر سم¬زدایی سلنیم بررسی گردید. حداکثر غلظت جیوه در بافت خوراکی گونه شوریده (g/g wwµ 41/1) مشاهده شد. میانگین جیوه در کبد و بافت خوراکی کفشک تیز دندان به ترتیب (g/gwwµ 24/0-005/0)(g/g wwµ 51/0-007/0 ) و در ماهی شوریده (g/gwwµ41/1-1/0) و (g/gwwµ94/0-003/0)بدست آمد. در مقایسه با استاندار¬د های epa (3/0) و (2/0) در ماهی شوریده به ترتیب 8/31% ,3/86% و در ماهی کفشک تیز دندان0%, 13% نمونه های بافت خوراکی بالاتر از حد استاندارد بودند. آزمون آماری نشان¬دهنده معنی¬دار بودن آلودگی در ماهی شوریده در سطح 2/0, 3/0می ¬باشد. غلظت سلنیم در بافت خوراکی و کبد گونه کفشک تیز دندان به ترتیب (µg/g ww 044/0) (µg/g ww13/0) و در شوریده(µg/g ww 06/0) و (µg/g ww 09/0) بود. با لحاظ ارزش بهداشتی سلنیم در سم زدایی جیوه sehbv ( (selenium health benefitمشخص شد که تنها در گونه کفشک تیز دندان شاخص بهداشتی مثبت اما بسیار ضعیف وجود دارد و گونه شوریده دارای شاخص بهداشتی منفی است(شوریده:2/6- ؛ کفشک :1) لذا ارزش غذایی هر دو فراورده پایین می¬باشد. نتایج این تحقیق نشان می¬دهد که در ارزیابی ریسک بهداشتی جیوه لحاظ غلظتهای سلنیم براورد دقیق تر و گاه متفاوتی را بدست داده و معیار قابل اعتمادی در تهیه لیست توصیه مصرف برای گروههای حساس فیریولوژیک محسوب می-گردد.